.....ik heb al m'n hele leven iets met deze mooie aaibare bloemetjes, er gaat geen najaar voorbij dat ik geen wintervioolen in bakken en potten zet.
Ik vind het heerlijk om kleine bosjes te plukken om in vaasje op tafel te zetten,en hoe meer je plukt hoe meer ze gaan bloeien...
Ik was een paar jaar geleden erg verdrietig toen wij na 5 dagen en nachten bij mijn schoonvader aan zijn sterfbed gezeten te hebben het ziekenhuis uitstapten waar hij op mijn verjaardag in januari in de vroege ochtend overleed.
En toch maakten het me blij dat ik op de morgen van de uitvaart een tuiltje blauwe viooltjes kon plukken om als laatste groet op de kist te leggen omdat het viooltje ook zijn lievelings bloemetje was....
Door de eeuwen heen is het viooltje beschreven in vele gedichten en was het geliefd bij velen,Freud was er zo gek op dat hij altijd het zaad van viooltjes in zijn zakken had om overal neer te strooien.
Ook zijn er veel magische en geneeskrachtige eigenschappen over het viooltje bekend.
Vroeger werd de blauwige kleur van dit bloemetje geassocieerd met trouw en duurzaamheid. De gedroogde versie werd meegestuurd in liefdes brieven als teken van genegenheid.
Toen ik dat las ben ik mijn brieven van lang geleden weer eens uit de doos gaan halen......heb ik toen iets over het hoofd gezien???;-)
Nee...hoor, zie wel blauw luchtpostpapier met lieve woorden maar geen gedroogde blauwige viooltjes,hi,hi.
In het Duits heet het bloemetje Stiefmütterchen......waarom...denk ik dan heeft het viooltje met haar lieve gezichtje een beetje negative naam?
Zocht even naar wat uitleg:kijk maar eens goed naar de blaadjes....het grote blad slelt de moeder voor,de twee blaadjes die aan haar vastzitten zijn de dochters en de twee blaadjes die los/apart staan zijn de stiefdochters.....
Ik wens al mijn lieve blogvriendinnen nog een fijne zondag!
Zo......en nou ga wij even er op uit.....ik zie de zon.
Lieve groetjes,
Ger